က်ေနာ္ႏွင့္ကရင္ပညာတတ္မိတ္ေဆြမ်ား

Written by ဖူးဒို


ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုရိွပါသည္။ အရြယ္ေရာက္သည့္တစ္ေန႔ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးတြက္ ေပးဆပ္ရန္

ေတာ္လွန္ေရးတပ္သို႔၀င္ေရာက္မည္ဟု မိဘေတြကို ႀကိဳေျပာထားပါသည္။ မိဘကေတာ့မတား၊ သို႕ေသာ္ၾကံဳ ေတြ႔ရမည့္

အေျခအေနမ်ားကို နားလည္ေအာင္ႀကိဳေျပာထားသည္။ အေဖေျပာသည့္အတိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ တြင္

ဟင္းရိွေသာ္လည္းထမင္းကိုဆားႏွင့္ စားက်င့္ခဲသျဖင့္ ခံႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ လူပ်ိဳေပါက္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္မိမိရည္ရြယ္ခ်က္

ကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ပါသည္။ ငယ္စဥ္ဘ၀မွ ျမင္ေတြ႔လာေနရေသာ အာဏာရွင္ စစ္တပ္၏ႏွိပ္စက္မႈ႔မ်ားကို

ခုထိေမ့မရ။ ေမ့မရေအာင္အာဏာရွင္စစ္တပ္ ကယေန႔ထက္တုိင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ႏွိပ္စက္တုန္း။



ေတာ္လွန္ေရးကာလ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္၏အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ကိုေရးျခင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္

လည္းဤစာသည္ ရိုက္ေပါက္ျဖစ္ႏိုင္၏။ ကြ်န္ေတာ္အားမလိုအားမရခဲ့ေသာ္ အေပါင္းအသင္းမ်ားတစ္ ခ်ိဳ႔၏အေၾကာင္းျဖစ္

သည့္အားေလွ်ာ္စြာ လူအမ်ားႏွင့္တိုက္ဆိုင္သည္မ်ား ရွိႏိုင္ေၾကာင့္ေပတည္း။ တိုက္ဆိုင္မႈ႔ရိွ ႏိုင္မည္ဆိုပါက

ဤစာအား ေနာက္တစ္ပိုဒ္ထက္ပိုမဖတ္ရန္ ႀကိဳတင္ ေမ့တၱာရပ္ခံထားပါသည္။



ပညာတတ္အမ်ိဳးစား ၁

ပညာသင္ၿပီးခါစျပည္တြင္းမွေနၿပီး အမ်ိဳးသားေရးကိုစတင္ထမ္းရြက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔မွာ တစ္ခါတည္း

ေတာထဲသြား ၿပီးေတာ္လွန္ေရးတပ္ သို႔၀င္ေရာက္သူမ်ားရိွသလို ျပည္တြင္းမွေနၿပီး တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ေပးဆပ္သူမ်ားရိွ

ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္၏သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုမွာ-



“သူငယ္ခ်င္း ဆႏၵသိပ္မေစာနဲ႔အံုး၊ ဒီအာဏာရွင္အဖြဲ႔ေတြက လူလိုမဟုတ္ဘူး၊ သိတာနဲ႔အေမးအျမန္းမရိွတစ္ ခါတည္းႏိွပ္စက္

ရံုမက ရိွေနတဲ့ မိဘ မိသားစုေတြပါ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္က ငါ့ရင္မွာအျပည့္ဘဲ။ အခ်ိန္မေရြးဒီေသြးကိုေဖါက္

ႀကည့္ နီေနရမယ္။ အေျခမေနေပးတာနဲ႔ လႈပ္ရွားၿပီးသားဘဲ”



လက္ရိွအေျခအေနမွာ လႈပ္ရွားႏိုင္သည္မ်ားကို ေျပာျပေသာ္-

“ငါကဒီထက္ပိုထိေရာက္ေအာင္လုပ္ျခင္တာ၊ ဒါကေတာ့ထားလိုက္၊ သိပ္မထိေရာက္ဘူး၊ငါကတစ္ခါတည္းအ ျပတ္ခ်ျခင္တာ။

ခုဒီအစိုးရေအာက္ကလြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္အံုးမယ္။ ဒီၾကားထဲ မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္လိုက္ အံုးမယ္။ ငါအစီအစဥ္ဆြဲၿပီးသား။

ခဏေလးေစာင့္၊ ၿပီးရင္ငါ မင္းနဲ႔အတူ အျပတ္ခ်မယ္”



ကြ်န္ေတာ္ခ်ျပေသာ အလုပ္က ေအာက္ေျခအလုပ္ျဖစ္သလို မိသားစုအေျခအေနက ရိွေသးေတာ့ဘာမွမေျပာ ေတာ့ဘဲ အျပတ္

ခ်မယ္ဆိုေသာသူ႕စကားျဖင့္ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရၿပီး လက္ေလွ်ာ့ျပန္ခဲ့ရပါသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တာ ဘဲ ဘြဲ႔ရဆိုေတာ့ ေအာက္ေျခအ

လုပ္ကို လုပ္ျခင္စိတ္မရိွ သလို စစ္ဘီလူးမ်ား၏ ရက္စက္မႈ႔ကလည္း ရိွေန တာကိုး။



ပညာတတ္အမ်ိဳးစား ၂

ပညာတတ္အမ်ိဳးစား ၁ ၏အျခအေနေက်ာ္လြန္ခဲ့ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔ေသာ္ အားရ၀မ္းသာျဖင့္ စည္းရံုး ပါေတာ့သည္။

အမိ်ဳးစား ၂ မွာ ျပည္ပတြင္ေရာက္ရိွေနသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူျပန္ေျပာသည္မွာ-

“ သူငယ္ခ်င္း ဆႏၵသိပ္မေစာနဲ႔အံုး၊ ငါအခုထြက္လာတာ အေၾကြး xxxx သိန္းတင္ခဲ့တယ္။ ဒီအေၾကြးေတြကို အရင္ရွင္းလိုက္

အံုးမယ္။ ၿပီးရင္ငါတစ္ခါတည္း အျပတ္ခ်မယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္က ငါ့ရင္မွာအျပည့္ဘဲ။ အခ်ိန္မ ေရြးဒီေသြးကိုေဖါက္ႀကည့္

နီေနရမယ္။ အေျခမေနေပးတာနဲ႔ လႈပ္ရွားၿပီးသားဘဲ” ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါသည္၊ ယူထားေသာအေၾကြးကို ဆပ္ရန္အေရးႀကီး

သည္ဘဲ။ အေၾကြးဆပ္ရင္း လုပ္ႏိုင္ ေသာအမ်ိဳးသားေရးအလုပ္မ်ားကို ေျပာျပေသာ္-တစ္ေယာက္က“ ဒါေတြဟာလူႀကီးေတြ

လုပ္ရမွာ သူတို႔ကိုသြားေျပာ” ေနာက္အရြယ္ေရာက္သူမိတ္ေဆြကမႈ-

“ ဟာ..ဒါကမင္းတုိ႔လူငယ္ေတြ လုပ္ရမွာ၊ လူငယ္ေတြအမ်ားႀကီးရိွတာဘဲ သူတို႔ကိုသြားေျပာလိုက္”

ေနာက္တစ္ေယာက္ကမူ- “ ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ လုပ္ေနတဲ့လူေတြရိွပါတယ္။ ငါကအလုပ္ပင္ပန္း တယ္ကြာ။ အားတဲ့

အခ်ိန္ေလးေတာ့ နားပါရေစ၊ ၿပီးေတာ့ဒီေန႔ေဘာ္လံုးပြဲကလည္း အေရးႀကီးေနတယ္”



တခ်ိဳ႔ကလည္း- “ ငါကဒါေတြနားမလည္ဘူး၊ လုပ္လည္းမလုပ္တတ္ဘူး”

“ ေဟ့- ငါကေတာ့ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လံုး၀မပတ္သက္ျခင္ဘူး”

“ ငါ့ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းထားတယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့မအားဘူး”

“ ငါေနာက္ႏွစ္ မဂၤလာေဆာင္မွာမို႔ အလုပ္ပိုလုပ္ေနရတယ္၊ အခ်ိန္လည္းမပို ေငြလည္းလို

ေနတယ္။ ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါကြာ”

“ Shopping Centre မွာ promotion လုပ္ေနတယ္။ အဲဒါသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခ်ိန္းထား

တယ္။ နင္လဲလိုက္ခဲ့ပါလား။ ေနာက္အားတဲ့ေန႔ၾကမွ လူမ်ိဳးေရးေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့”

ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ တပ္ေခါက္ျပန္္ခဲ့ရပါသည္။





ပညာတတ္အမ်ိဳးအစား ၃

ဤအတန္းကားအမ်ိဳးစား ၂ ကိုေက်ာ္လြန္လာေသာ္အက်ႏုပ္၏မိတ္ေဆြမ်ားပင္။ေတြ႔သည္ႏွင့္ အားရ၀မ္းသာ စည္းရံုးေတာ့၏။

တစ္ေယာက္ကျပန္ေျပာသည္မွာ- “သူငယ္ခ်င္္းခဏေလးေစာင့္၊ ငါလႈတ္ရွားတာဗမာစစ္အစိုး ရသိသြားရင္ ငါကဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့

ျမန္မာျပည္မွာ ငါ့မိသားစုရိွေသးတယ္။ ငါသူတို႔ကိုေခၚထုတ္ၿပီးတာ နဲ႔မင္းနဲ႔ အတူ တကယ္လုပ္မယ္”

မိသားစုႏွင့္အတူျပည္ပတြင္ေနထိုင္ေသာသူငယ္ခ်င္းက- “ သူငယ္ျခင္းခဏေလးေစာင့္၊ ငါ့အေျခအေနမခိုင္ ေသးဘူး။ ေနာင္ ၂

ႏွစ္ျပည့္ရင္ ဒီႏိုင္ငံမွာအျမဲတန္းေနထိုင္ခြင့္ (Permanent Residency) ေ လွ်ာက္္လိုက္အံုး မယ္။ အဲဒါရရင္ ငါအျပတ္ခ်မယ္။

ငါမလုပ္ေသးေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ (ရင္ဘတ္တီးလွ်က္) မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အျပည့္ပါ”လက္ရိွအေျခအေနရ သူတို႔လုပ္ႏိုင္သည္မ်ားကိုခ်ျပေသာ္-

တစ္ဦးက “ ငါ ဒါေတြမလုပ္တတ္ဘူး”

ေနာက္တစ္ဦးက “ ဒါေလးနဲ႔ Risk မယူႏုိင္ေသးဘူး၊ ငါသံရံုးကိုလည္းသြားရတယ္၊ ျမန္မာျပည္လည္း ခဏျပန္ လည္အံုးမယ္၊ ဒီအ

လုပ္ေလးက ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ့ အႏာၱရယ္ရိွတယ္။ နားလည္ေပးပါကြာ”

ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရပါသည္။



ပညာတတ္အမ်ိဳးစား ၄

အမ်ိဳးစား ၃ ကိုေက်ာ္လြန္လာၿပီး လက္ရိွျပည္ပႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ အျမဲတန္းေနထိုင္ခြင့္ (Permanent Resident) ရရိွထားေသာ

ကြ်န္ေတာ္၏မိတ္ေဆြ ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ေသခ်ာၿပီဟုတြက္လွ်က္ အားရ ၀မ္းသာ စည္းရံုးပါေတာ့သည္။

ပထမတစ္ဦးက- “ သူငယ္ျခင္း ခဏေလးေစာင့္၊ ငါအေျခမခိုင္ေသးဘူး။ ခေလး စရိတ္၊ ေက်ာင္းစားရိတ္နဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ရိုက္ေန

တယ္။ ခုေတာင္အငယ္ေကာင္ေလးကို က်ဳရွင္အျပည့္မထား ႏိုင္ေသးဘူး။ ငါ့လူမ်ိဳးေတြကို ငါမေမ့ပါဘူး၊ ရင္ထဲမွာအျမဲသတိရေန

ပါတယ္။”



ေနာက္တစ္ဦးက- “ အျပင္ေခၚထုတ္လ်က္ သူငယ္ခ်င္းေရာ့ ၅၀ ယူသြား။ မင္းတို႔ရန္ပံုေငြအတြက္။ ေနာက္ခါ ဒီကိစၥကို အိမ္မွာ

လာမေျပာနဲ႔၊ ငါ့မိန္းမကအရမ္းေၾကာက္တတ္တာ။ နားလည္းေပးပါကြာ”



ေနာက္တစ္ဦးကမူ- “သူငယ္ျခင္း ခဏေလးေစာင့္၊ ငါအေျခမခိုင္ေသးဘူး။ငါအခုဒီမွာႏိုင္ငံသား (Citizenship) ကိုေနာင္ႏွစ္ထဲ

မွာေလွ်ာက္မလို႔။ ဒါေၾကာင့္ Citizenship ရတဲ့အထိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနပါရေစ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အဲဒီ မွာညိွသြားရင္မလြယ္ဘူး၊

Citizenship ရရင္ ငါ့လူမ်ိဳးတြက္ လုပ္ၿပီးသား”



ေနာက္ဆံုးတစ္ဦးက- “သူငယ္ခ်င္း အမ်ိဳးသားေရးကိုေတာ့အားေပးပါတယ္။ဒါေပမဲ့ငါကဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း

အႏာၱရယ္ကလည္းရိွေသးတယ္။ နည္းနည္း Safe ျဖစ္လာမွဘဲ ငါကိုယ္တုိင္လိုက္မယ္။”

သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္မိပါသည္။ ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာစကားမ်ား ရိွေနေသာ္လည္း မေျပာလိုေတာ့ပါ။



အမ်ိဳးသားေရး သည္ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သလို ေတာ္လွန္ေရးသည္လည္းပန္းခင္းလမ္းလဲဟုတ္ ခေရာင္းေတာ

လမ္း လည္းမကပါ။ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ခေရာင္းေတာလမ္းထက္ၾကမ္းတန္းေသာလမ္းျဖစ္သလို တုိင္းျပည္

ႏွင့္လူမ်ိဳးတြက္ အနစ္နာခံရသည့္နည္းတူ သာာယာေျဖာင့္ျဖဴးၿပီး လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာ္ လမ္းမဟုတ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ တပ္ေခါက္ခဲ့ရပါသည္။



ပညာတတ္အမ်ိဳးစား ၅

အဆင့္ ၄ ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားကို စြန္႔လႊတ္လွ်က္ ေရာက္ရိွေနေသာႏိုင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံသားခံယူခြင့္ ရရိွထားေသာ

ကြ်န္ေတာ္၏မိတ္ေဆြပညာတတ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ Appointment လုပ္ၿပီး အားရ၀မ္းသာ သြား

စည္းရံုးပါေတာ့သည္။ ပထမတစ္ဦးက-

“သူငယ္ျခင္း ခဏေလးေစာင့္၊ ငါအေျခမခိုင္ေသးဘူး။ အခုငါအိမ္၀ယ္ထားတယ္၊ အရစ္က်ေပးစနစ္ Installment နဲ႔၀ယ္ထား

တယ္၊ ကားဖိုးကလည္းမေက်ေသးဘူး။ အခုအႀကီးေကာင္ကလည္းတကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖရမယ္ဆို ေတာ့ အေရးႀကီးေနတယ္။

ခ်ာလပတ္လည္ရမ္းေနတယ္။ ငါအခ်ိန္မေပးႏိုင္ေသးဘူး။ အလုပ္ပိုလုပ္ေနရတယ္။ ငါ့လူမ်ိဳးအေျခအေန ငါသိပါတယ္။ ဒီမွာလႈတ္

လို႔မရလို႔ပါ။ နားလည္ေပးပါသူငယ္ခ်င္းရာ”



ဒုတိယတစ္ဦးက- “သူငယ္ျခင္း ခဏေလးေစာင့္၊ ငါအေျခမခိုင္ေသးဘူး။ ငါအခု Master / Phd တက္ေနတယ္။ ေက်ာင္းစာက

လည္းမ်ား၊ အလုပ္လည္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ဘဏ္မွာ Loan ယူထားရတယ္။ ဒါၿပီးရင္ ငါ့လူမ်ိဳးတြက္ အျပတ္ခ်မယ္”

ေက်ာင္းၿပီးလို႔သြားစည္းရုံးျပန္ေသာ္-

“ သူငယ္ခ်င္းခဏေလးေစာင့္၊ ေက်ာင္းတက္တုန္းယူထားတဲ့ Bank Loan ဆပ္ဖို႕လုပ္ေနရတယ္။ အေၾကြးနဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့

အိမ္ဖိုးလည္းမေက်ေသးေတာ့ အခု တစ္ပတ္ ၆ ရက္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ဒီအေၾကြးေလးေက် ရင္အဆင္ေျပပါၿပီ”



တတိယတစ္ဦးက- “သူငယ္ျခင္း ခဏေလးေစာင့္၊ ငါအေျခမခိုင္ေသးဘူး။ ငါ့အလုပ္အျပာင္းအလဲျဖစ္တယ္။ ၾကားထဲမွာ

အလုပ္ရွာတာ ၁လခြဲၾကာသြားလို႔ အေၾကြးတင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲမွာလည္း သားႀကီးက မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ရိွေတာ့

အကုန္အက်မ်ားေနတယ္။ အဲဒါေတြကာမိဖို႔ အလုပ္ပိုလုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္မရိွဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါသူငယ္ခ်င္းရာ”



စတုထၳတစ္ဦးက- “သူငယ္ျခင္း ခဏေလးေစာင့္၊ ငါအေျခမခိုင္ေသးဘူး။ ငါ့မိန္းမ ခုဘဲေဆးရုံဆင္းလာတယ္။ ခုသူ႔ကို အနီးကပ္

ျပဳစုေနရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီကိစၥ အိမ္မွာလာမေျပာပါနဲ႔။ ငါ့သမီးက သူ႕အေမလိုဘဲ ရႈတ္ရႈတ္ ရွက္ရွက္ဆို မႀကိဳက္ဘူးကြာ။ ငါ့မိန္း

မေနေကာင္းလာရင္ ငါပါ၀င္ပါ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့နားလည္ေပးပါ ကြာ။ ငါ့လူမ်ိဳးကို ငါခ်စ္ပါတယ္။ ငါ့မေမ့ပါဘူး။ ဘုရွား

ရွိခိုးတိုင္းသတိရပါတယ္။”



ပဥၥမတစ္ဦးက- “ သူငယ္ခ်င္း ငါတို႔လူမ်ိဳးတြက္ မင္းေဆာင္ရြက္တာ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဂုဏ္လည္းယူ တယ္။ ငါအခုအသက္ႀကီးလာေတာ့အရင္လိုမသြက္လက္ေတာ့ဘူး။က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းတစ္ခ်က္ေကာင္း တစ္ခ်က္ နဲ႔ဘယ္

ေလာက္ထိေနရမယ္ေတာင္မသိဘူး။ ခုေတာင္ ပင္စင္သြားခါနီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလုပ္ ႀကိဳးစားဆင္းေနရတယ္။ ငါ့ကိုနား

လည္ေပးပါကြာ”



ေနာက္ဆံုးတစ္ဦးက- “ သူငယ္ခ်င္း လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါအခု၀င္ေငြက ပင္စင္လစာ ဘဲရိွတယ္။ ခုအိမ္မွာ

ျမည္း၂ ေယာက္နဲ႔ဘဲအခ်ိန္ကုန္တယ္။ အေမအေဖ ၂ ေယာက္လံုးက အလုပ္လုပ္ေတာ့ ငါတို႔ အဖိုးအဖြား ၂ ေယာက္ဘဲ ထိန္းေနရ

တယ္။ မင္းေျပာသလို အမ်ိဳးသားေရးတြက္ စာသြားသင္ဖို႔ေတာင္ မ်က္စိကလည္းမေကာင္း ၿပီးေတာ့ ရင္က်ပ္ နဲ႔ ႏွလံုးကလည္းတစ္

ခါတစ္ခါေဖာက္လာတယ္။ ငါတို႔ကိုနားလည္ ေပးပါကြာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အားရင္ခဏခဏ လာလည္ေပးပါကြာ။ ခုထက္ထိ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္

ငါ့ရင္ထဲမွာအျပည့္ရိွ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အေျခအေနက မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းဘဲေလ”



ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖူးဒို တစ္ေယာက္ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရပါသည္။က်ေနာ့္မွာ စည္းရံုး စရာလူမရိွၿပီ။



က်ေနာ္ႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသားေရးတြင္ တက္ၾကြစြာ အနစ္နာခံလ်က္ ပါ၀င္သူမ်ားမရိွတာေတာ့မဟုတ္ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ကရင္လူမ်ိဳး

တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရိွေသာ က်ေနာ္တို႔ေဒသတြင္အမ်ိဳးသားေရးတြက္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္သူ ၅၀ မွ်မျပည့္။ ရာခိုင္ႏႈန္း ႏွင့္တြက္လွ်င္

၀.၅ ရိွသျဖင့္ အင္မတန္နည္းေန၏။ ကရင္လူမ်ိဳးသန္းႏွင့္ခ်ီရိွ၏။ သို႕ေသာ္ေတာ္လွန္

ေရးအင္အားမွာ ေသာင္းဂဏာန္းသာရိွသည့္ျပင္ အဲဒီေသာင္းဂဏန္းရိွေသာ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု ကို က်န္ျပည္သူမ်ားက

ထမင္း၀ေအာင္မေကြ်းႏိုင္။

အမ်ိဳးသားခ်စ္စိတ္မရိွဟု ေျပာမိပါက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုတီးလွ်က္ အမ်ိဳးသားခ်စ္စိတ္အျပည့္

ရိွေၾကာင္းျပန္ေျပာတတ္၏။



မိမိအေျခအေနကို ခိုင္မာေအာင္တည္ေဆာက္ၿပီးမွ၊ မိမိ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ပိုမွ၊ မိမိအသံုးစရိတ္ပိုလွ်ံမွ

အမ်ိဳးသားေရးကို ေဆာင္ရြက္လိုလွ်င္ ဤဘ၀ တြင္ လံုး၀ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အပ်ိဳ/ လူပ်ိဳဘ၀

မွ အိုမင္းရင့္ေရာ္သည္ထိဘ၀တြက္ ခိ်န္ျပည့္ ရုန္းကန္လုပ္ရွား ၇ေသာအေျခေနရိွ၏။သိန္းႏွင့္ခ်ီေသာ

မိမိလူမ်ိဳးမ်ား ဒုကၡေရာက္၊ ညွင္းစဲသတ္ျဖတ္ျခင္းခံရတာကို နားႏွင့္ၾကား မ်က္စိ ျဖင့္ ျမင္ေသာ္လည္း

ႏႈတ္စကားျဖင့္ လူမ်ိဳးကိုခ်စ္ေနပါက ၀မ္းနည္းစရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ့အနာဂတ္သာရိွပါေတာ့

သည္။ ေရစက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုဆည္းျခင္းျဖင့္ ပင္လယ္သမုဒၵရာျဖစ္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ေရတစ္စက္

ဆိုေသာ အတိုင္းတာေလးကို က်ေနာ့္ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား မလႈ ဒါန္းမပါ၀င္ႏိုင္။ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ျခင္း၊

ေငြေၾကး၊ ပညာဒါနမ်ား ေပးလႈျခင္းမရိွေသာ္လည္း ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ တုိက္ပြဲ ၀င္ေနေသာ KNU

အဖြဲ႔ကို “ ေကာ္သူးေလး ဘယ္ေတာ့ရမလဲ ” ဟု ေမးခြန္းထုတ္တတ္၏။ ဒီထက္မက ေျပာတတ္

သည္မွာ-

“ နင္တို႔ေတြ လုပ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ နင္တို႔ေတြမွ အသံုးမက်တာ ဘယ္ေအာင္ျမင္မလဲ”

မိတ္ေဆြတို႔- ေကာ္သူးေလး ဘယ္ေတာ့ရမလဲဆိုသည့္ေမးခြန္းသည္ မိမိကိုယ္ကို ျပန္ေမးရမည့္

ေမးခြန္းျဖစ္ၿပီး အေျဖသည္ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူအားလံုးေပၚမူတည္ေနပါသည္။





ခ်စ္ေသာကရင္အမ်ိဳးသားေပါင္းတို႕- ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးထဲမွ ၃% ေလာက္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေပးဆပ္ပါက

ေကာ္သူးေလး ျပည္ကို ကာကြယ္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ တပ္မေတာ္တည္ေထာင္ႏိုင္ၿပီး က်န္ျပည္သူမ်ားမွ

ရင္ဘတ္ တြင္းသိမ္းစည္းထားေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ၅၀% ေလာက္လက္ေတြ႔ထုတ္ေဖၚအသုံုးျပဳပါက ကိုယ့္ျပည္

ကိုယ့္ရြာ တြင္ တင့္တယ္စြာေနႏိုင္မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလႊဲပါ။ ငါမတတ္ဘူး၊ ဟိုလူ႔တာ၀န္ ဒီလူ႕တာ၀န္

လက္ညိဳး ထိုးေနမည့္အစား မိမိ အသိစိတ္ျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ပါ၀င္ကူညီၾကရန္ ေမတၱာရပ္

ခံအပ္ ပါတယ္။



ဤစာေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ပါက နားလည္ခႊင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။



အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္



ဖူးဒို

ဇြန္လ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၁